در سوگ فاطمه (س)

شرر بر سينه آه از دل ز داغي جانگزا دارم
غمي عظمي ز سوگ دخت ختم الانبياء دارم
سرشک از ديدة اهل جهان جاريست در اين غم
من نالايق از اين غم دو چشم پر بکا دارم
به خاطر آورم آندم که حيدر زار مي نالد
که زهرا جان زهجرانت سحر را چون مساء دارم
ز جور دشمن قرآن دلم را غرق خون بنگر
جهان را تيره در پيش نظر زين ماجرا دارم
حسن را در عزا بنگر ز داغت اشک غم ريزد
حسين از ماتمت گريان من از هجرت عزا دارم
به پيش چشم زينب شد سحرچون شام از داغت
ز بهر امّ کلثومت دلي درد آشنا دارم
چنين آرام مي نالد علي از ماتم زهرا
که زهراجان دلي پرخون ز جور اشقياء دارم
تو را مجروح کردند و مرا اين قوم خون در دل
به دل داغ تو را خجلت ز بابت مصطفي دارم
علي تنها و بيکس شد، خدايا اندر اين عالم
دلي غمگين من از بهر علي مرتضي دارم
ز چشم اهل عالم گر بريزد اشک غم يکسر
وگر خون بارد از چشم من محزون روا دارم
زمين و آسمان گريان ملک چون آدمي نالان
من از آن داغ جانفرسا به دفتر اين رثا دارم
خجل هستم من از زهرا که حکاک تهي دستم
ز فعلم خائف از لطفش تمنّاي عطا دارم