قبل از هرچیز سالروز رحلت جانگداز امام خمینی رو به همه دوستان تسلیت می گم.امیدوارم که همه ما بتونیم از پیروان راه ان عزیز سفر کرده باشیم.

سالها می گذرد حادثه ها می اید                   انتظار فرج از نیمه خرداد کشم

ادامه یادداشت قبلی:

یهودیت:
در یهودیت مربوط به دوره‏ى بین دو عهد، امیدهاى مربوط به مسیح موعود در دو جهت‏شکل گرفت . یکى از آنها ملى و سیاسى بود که در مزامیر منسوب (2) به سلیمان (بابهاى 17 و 18) با بیشترین وضوح مطرح شده است . در اینجا این مسیح ملى، فرزند داوود است . او با خرد و عدل حکومت‏خواهد کرد; قدرتهاى بزرگ جهان را شکست‏خواهد داد، مردم خود را از قید حکومت‏بیگانه رها خواهد ساخت و سلطنتى جهانى وضع خواهد کرد که در آن مردم در صلح و سعادت زندگى خواهند کرد . همین آرمان شاهانه در توصیف حکومت‏شمعون در کتاب اول مکابیان (3) باب 14، آیه 3; مطرح شده که بیانگر پیشگویى‏هاى کتب عهد عتیق در مورد مسیح موعود است .
برخى اسناد جعلى، به ویژه وصیت‏نامه لیواى (4) ، از مسیح کشیش نیز سخن مى‏گویند که قرار است صلح و علم خداوند را براى مردم خود و جهان به ارمغان آورد . امت قمران (5) حتى منتظر دو فرد تدهین شده بودند، یک کشیش و یک پادشاه، اما اطلاع زیادى از وظایف آنها در دست نیست .
مسیر دوم این شکل‏گیرى مهمتر از همه در کتاب حبشى زبان مکاشفات خنوخ نبى (کتاب اول خنوخ) و در کتاب دوم اسدرا (6) (که کتاب چهارم عزرا هم نامیده مى‏شود) یافت مى‏شود . تمرکز اصلى آن بر عبارت پسر انسان است . این عبارت در عهد عتیق عمدتا جهت اشاره به انسان (کتاب مزامیر داود باب 8، آیه 5; باب 80، آیه 18; [نسخه انگلیسى باب 80، آیه 17] و چندین بار ‏خطاب به پیامبر، در کتاب فر قیال نبى) به کار رفته است . در رؤیائى که در کتاب دانیال باب 7، ثبت‏شده است، این عبارت در آیه 13 براى اشاره به «موجودى شبیه انسان‏» به کار رفته که برخلاف چهار حیوان معمول، مظهر چهار قدرت بزرگ در جهان قدیم است و بر نقش مهم اسرائیل در روز قیامت دلالت مى‏کند .
در کتب مکاشفات مذکور، پسر انسان شخصیتى غیرمادى، کمابیش الهى و ازلى است که در حال حاضر در بهشت پنهان است . وى در آخرالزمان، ظاهر مى‏شود تا در باب رستاخیز مردگان در میان جهانیان قضاوت کند . مؤمنین از سلطه‏ى شیاطین رها مى‏شوند و او براى همیشه در صلح و عدالت‏بر جهان حکومت‏خواهد کرد . در این کتب اغلب از او به عنوان «شخص برگزیده‏» یاد شده، تنها گاهى «شخص تدهین شده‏» ، یعنى مسیح موعود، نامیده مى‏شود . آشکار است که تفسیر سوره‏ى 13 باب 7 کتاب دانیال، «پسر انسان‏» را به یک شخص اطلاق مى‏کند نه چیزى که مورد مقایسه قرار گیرد . مشکل در این‏جاست که تا چه حد این متون به قبل از مسیحیت تعلق دارند . کتاب دوم اسدرا قطعا بعد از سقوط بیت المقدس در سال 70 میلادى نوشته شده است و بخشهایى از کتاب اول خنوخ که در آن اشاراتى به پسر انسان شده، در لابلاى قسمتهاى آرامى (7) زبان همان نوشته‏اى که در قمران یافت‏شده، وجود ندارد . از سوى دیگر، به نظر مى‏رسد عهد جدید همین تفسیر سوره 13، باب 7، کتاب دانیال را مفروض گرفته است .