پارسایى زیور درویشى است ، و سپاس زیور توانگرى . [نهج البلاغه]
نوشته شده توسط : آسمون
وقتی ابد چشم تو
را، پیش از ازل میآفرید
وقتی زمین
ناز تو را، در آسمانها میکشید
وقتی عطش طعم
تو را، با اشکهایم میچشید
من عاشق
چشمت شدم، نه عقل بود و نه دلی
چیزی نمیدانم
از این، دیوانگی و عاقلی ...
یک آن شد
این عاشقشدن، دنیا همان یک لحظه بود
آن دم که
چشمانت مرا، از عمق چشمانم ربود
نوشته شده توسط : آسمون